فضای خالی بین دو نیمکره

دبیرستان که بودم یه شیرینکاری بلد بودم که گاهگاهی سر کلاسا انجام میدادم. دلقک کلاس نبودم متاسفانه. همون یه شیرین کاری رو بلد بودم . آدم با یه کار خنده دار که دلقک نمیشه. باید اینقدر درد داشته باشی که نتونی گریه کنی. اونوقته که همه به آدم میخندن

خلاصه شیرین کاریم این بود که دست چپ و راستم رو در خلاف جهت هم میچرخوندم .چیز خاصی نبود فقط بعدش فهمیدم که هم به جبر و حساب و هندسه علاقه دارم هم به شعر و ادبیات. خوب نیستا. اصلا چیز خوبی نیست. یه جور بلاتکلیفیه. آدم بین شعر و عدد می مونه. شعر و عدد هم می مونه بین آدم. دقیقا بین دو نیمکره مغز . بعدشم که اون فضای  بین دو نیمکره رو - که اصلا فضا نیست - متورم میکنه. فشار میاره به خود نیمکره ها.  نمیتونه از چپ خارج بشه. از راستم نمیتونه بیرون بزنه. فقط می مونه از وسط. از دهن . شروع میکنی به استفراغ.به یاوه گویی. که نه ریاضییه و نه ادبیات. ولی خوب سرریز میکنه